पाऊस
अगदी सहजतेने
स्वतःला रिक्त करतो
कधी रिमझीम तर कधी
धुवांधार कोसळतो
रुप त्याचं प्रत्येक वेळी
भासतं निराळचं
चिंब भिजवणं मात्र,
त्याला जमतं सहजचं
सरीं सोबत हसत खेळत
अलवार बरसतो
शेवटी धरतीच्या कुशीत
अलगद विसावतो
पाऊसच तो,कुठे
लवकर उमजतो
आठवणींच्या भोव-यात
अडकवुनी जातो
वैशाली केतकर
नवीन पनवेल
Be First to Comment